Vandaag het eerste verhaal! Ik heb deze een jaar of zes geleden geschreven en heb er niks meer aan veranderd. Toen ik hem net doorlas dacht ik: goh wat duister. Maar ondanks dat is het wel iets dat ik heb gemaakt en dat ik wil delen. Ik weet nog precies aan wie ik dacht toen ik dit verhaal typte. Het is allemaal fictief.
-Het is
zover-
Ik kijk naar de 3 woorden die het sms’je rijk is.
De drie kleine woorden die toch zoveel betekenen.
Voor mij, maar zeker voor jou.
Ik loop zonder iets te zeggen de klas uit. de tijd lijkt wel stil te
gaan, terwijl de secondes veel te snel voor bij tikken. ik ga buiten op een
bankje zitten.
Snel bel ik je op.
Het geluid van de overgaande telefoon maakt me ongeduldig.
Eindelijk hoor ik je stem.
Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ik kan je toch niet stoppen, ik weet het wel.
‘Ik wilde even doei zeggen voor het te laat is.’
Ik krijg de woorden niet harder als fluisterend over mijn lippen.
Aan de andere kant van de lijn hoor ik alleen een snelle ademhaling.
‘Doei.’
Het is voor het eerst dat ik je stem hoor, en ik weet dat het meteen ook
de laatste keer is geweest.
Ik hoor hoe er een trein aan komt rijden, en hoe de telefoon op de grond
knalt.
Tranen rollen over mijn wangen.
Het is voorbij.
Ik denk aan hoe de trein je ribbenkast fijnmaalt, en hoe er gegild word.
Dan word het ook zwart voor mijn ogen.
Bedankt voor het lezen, laat vooral je mening achter! En hou er rekening mee: ik heb dit geschreven toen ik een jaar of 15 was, dat is alweer eeuwen geleden.
Xxxjes, Marleen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten